Dit verhaal kwam ik tegen en is Vrij vertaald en
gedeeld van @Amazing Things
De kip
De slang beet de kip en terwijl het gif in haar lichaam brandde, zocht ze haar toevlucht in haar kippenhok.
Maar de andere kippen gaven er de voorkeur aan haar te verdrijven, zodat het gif zich niet zou verspreiden.
De kip strompelde weg en huilde van de pijn. Niet vanwege de beet, maar vanwege de verlatenheid en minachting van haar eigen familie op het moment dat ze hen het meest nodig had.
Dus vertrok ze... brandend van de koorts, met een van haar benen slepend, kwetsbaar voor de koude nachten.
Bij elke stap viel er een traan.
De kippen in het kippenhok zagen haar weggaan en zagen haar aan de horizon verdwijnen. Sommigen zeiden tegen elkaar:
— Laat haar gaan... Ze zal ver van ons sterven.
En toen de kip uiteindelijk in de onmetelijkheid van de horizon verdween, waren ze er allemaal zeker van dat ze gestorven was.
Sommigen keken zelfs naar de lucht, in de hoop gieren te zien vliegen.
De tijd verstreek.
Veel later kwam er een kolibrie naar het kippenhok en kondigde aan:
– Je zus leeft! Ze woont in een grot ver hier vandaan.
Ze herstelde, maar verloor een been door de slangenbeet.
Ze heeft moeite met het vinden van voedsel en heeft jouw hulp nodig.
Er was stilte. Toen begonnen de excuses:
– Ik kan niet gaan, ik leg eieren...
— Ik kan niet gaan, ik zoek maïs...
— Ik kan niet gaan, ik moet voor mijn kuikens zorgen...
Dus één voor één weigerden ze allemaal het verzoek.
De kolibrie keerde zonder hulp terug naar de grot.
De tijd verstreek weer.
Veel later keerde de kolibrie terug, maar
deze keer met pijnlijk nieuws:
– Je zus is overleden... Ze stierf alleen in de grot... Er is niemand die haar begraaft of om haar rouwt.
Op dat moment viel er een gewicht op iedereen. Een diepe klaagzang vulde het kippenhok.
Degenen die eieren legden, stopten.
Degenen die maïs zochten, lieten de zaden achter.
Degenen die voor de kuikens zorgden, vergaten ze even.
Spijt deed meer pijn dan welk vergif dan ook.
Waarom zijn we niet eerder gegaan?
vroegen ze zich af.
En zonder de afstand of de inspanning te meten, vertrokken ze allemaal huilend en weeklagend naar de grot. Nu hadden ze een reden om haar te zien, maar het was te laat.
Toen ze bij de grot aankwamen, vonden ze de kip niet... Ze vonden alleen een brief waarop stond:
‘In het leven steken mensen vaak niet de straat over om je te helpen als je nog leeft, maar steken ze de wereld over om je te begraven als je sterft.
En de meeste tranen bij begrafenissen zijn niet van pijn, maar van wroeging en spijt."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten